دعوت به سوی خدا و دین او روندی است که به درازای تاریخ بشر قدمت دارد و در این راستا پیامبران و پیروانشان مهمترین نقشها را ایفا و سنگین ترین مسؤلیتها را عهده دار بودند، با اندکی تأمل در وضعیت جامعه بشری امروز و بررسی آمار و ارقامی که حاکی از انحرافات بشریت از مسیری که او را به سوی انسانیت و کمال سوق می دهد، می باشد. به خوبی در می یابیم که امر دعوت و اصلاح تا چه حد می تواند در راستای تصحیح عقاید و اندیشه ها و تأمین امنیت روحی و روانی جانهای حیران و سرگشته و ارائه ی برنامه ی درست زیستن ، ایفای نقش نماید؛مشروط بر این که به همان کیفیتی صورت گیرد که دعوتگر نخستین(ص) بر آن بوده و منهج آن را تبیین نموده است.
مسلم است که اسلوب و روش دعوت،جزئی از دعوت است و نباید بلندی و عظمت معانی و مفاهیمی که به سوی آن دعوت می کنیم را کافی بدانیم؛چه بسا که روش به حدی بد و نامناسب باشد که به جای ایجاد تمایل و علاقه در مخاطبین به نفرت و انزجار بینجامد .به همین دلیل است که خداوند می فرماید«ادع الی سبیل ربک باالحکمه و الموعظه الحسنه و جادلهم بالتی هی احسن»به راه پروردگارت با حکمت و پند پسندیده فراخوان و به روشی که آن(روش)بهتر است با آن مناظره کن.
بنابراین به نکاتی چنددرمورداسلوب وروشی که دعوتگر باید همواره مد نظر قرار داشته باشد، گذرا اشاره ای می کنیم به امید آنکه منتفع واقع گردد.
1. گفتن حق و لو اینکه ناگوار باشد اما به روشی که به مقبولیت آن منتهی گردد، پس نباید دعوتگر به قصد جلب توجه و به دست آوردن دل مردم به چاپلوسی و حیله گری و یا نفاق و دورویی جهت بیان حق روی آورد؛ چون این رویه با عظمت و بزرگی چیزی که به سوی آن فرا می خواند تناسب و سنخیت ندارد؛ به همین دلیل خداوند پیامبرش را از این روش برحذر داشته و می فرمایند:{ودّوا لو تدهن فیدهنون} آرزو کردند که با آنان سازگاری کنی تا (آنان نیز) سازگاری کنند.
2. دعوتگر باید با روحیات و طبایع مردم آشنا باشد و کلید باز کردن دلهای بسته را بشناسد تا آنچه را که می خواهد بدانها برساند؛نبایدآنها را با مسایلی روبرو کند که سبب نفرت و فرار آنها گردد؛ پس باید بداند که از کجا و چگونه شروع کند.
3. باید مطالبی که می خواهد درباره آنها صحبت کند طوری مشخص کند که شنونده را نفعی عاید و مثمر ثمر واقع گردد.معانی و مفاهیم ارائه شده را به گونه ای زیبا و رسا ترتیب دهد که قناعت و همراهی افکار و اذهان را به همراه داشته باشد.
4.شایسته و لازم است که دعوتگر در روش خود در میان مخاطب ساختن عقل و احساس و وجدان هماهنگی و انسجام ایجاد کند و صحبت خود را عقلی صرف و بی روح و یا عاطفی محض خالی از قناعت علمی قرار ندهد.
5. از جمله روش های نتیجه بخش و دارای آثار ماندگار ، متقاعد ساختن اعتقادی است که به اثبات وجود خداوندی و توضیح حقیقت رسالت ما در زندگی دنیوی شروع و به اثبات اینکه اسلام تنها راه حل و برنامه ی زندگی است و باید برای باز گرداندن حیاتی اسلامی و حکومتی اسلامی کار کرد، منتهی می شود.
6. دعوتگر باید در روش خود امید را در دل شنوندگان زنده کند که آینده از آن اسلام است و زنگار هر گونه نا امیدی و سستی را از روح وروان آنان بزداید.
7. هرگاه دعوتگر با بی توجهی و دوری مردم از او مواجه شد ، روش خود را بازنگری کند چه بسا مشکل به نحوه ی دعوت و روش او برگردد.
8.فرد داعی حریص باشد که در دعوت خود علم را با عمل پیوند دهد ، و سهم شنوندگان خود را در کامیابی عقلی منحصر ننماید، بلکه سعی کند آثاری عملی و جاودان در آن به جا بگذارد.
9.زمان را مد نظر داشته باشد و مخاطبین خود را به درجه ی ملالت نرساند.
اینها نمونه هایی هستند پیرامون چگونگی دعوت دیگران به سوی دین خدا ، امید است که برای نگارنده و سایر دعوتگران مفید واقع گردد.
انشاءالله
ویلا چیست